Lęk przed nieznanym. Dawno go nie czułam…aż zaraz dodam, że tęskniłam ..
Po pierwsze rozpoczynam 6 miesiąc ciąży..coraz bliżej rozwiązania…i ten lęk jestem w stanie zrozumieć. Chciałabym swoją córeczkę już dzisiaj przytulić i powiedzieć jak bardzo ją kocham..
Po drugie szukamy właśnie z narzeczonym mieszkania ( na kredyt ) co wiąże się z wieloma stresami i pożyczkami. Ledwo wiążę koniec z końcem..właściwie prawie ich nie wiążę .. a muszę wziąć pożyczkę ok 50000 na wkład własny ,notariusza i podatek…trzeba kupić też jakąś lodówkę i pralkę.. resztę mamy.
Dziecko w brzuchu…przeżywa to co ja. I myślę sobie..że takie dziecko przeżywa problemy rodziców do końca ich życia. Ja też byłam takim dzieckiem..
Nie wiem ile jeszcze czeka mnie stresów, ale taka jest dorosłość. Chciałabym o tym nie myśleć. . . ale podświadomie pojawia się lęk. Bezwarunkowo.
Dodatkowo dzisiaj zadzwonił mój 33 letni brat.Najpierw coś zagadał jak zawsze, a potem przeszedł do sedna, że nie ma kasy..bo nie ma pracy…itp..Mija już rok jak nie zdołał się ustabilizować i iść do pracy..Strasznie mnie to stresuje.. Jak można w tym wieku stąpać po kruchym lodzie i nie chcieć żyć bezpiecznie.. Jak można? W dodatku ostatnio obwinił mnie za swoją sytuacje i wpędził mnie w wyrzuty sumienia co jest typowe dla osobowości narcystycznej. A takiej jest mi najbliższy..
(Opis poniżej w odnośniku :
Osobowość narcystyczna. ) Zaczął manipulować moimi emocjami,atakować moją indywidualność oraz grozić mi, że odrzuci mnie za poglądy polityczne.W jakim świecie marzeń trzeba być? Jak można rezygnować z różnych prac nie mając innych dochodów i żyć w świecie fantastycznym… jak to jest możliwe? Skąd biorą się tacy nieulękli ludzie, którzy tego zdrowego lęku nie mają ? Którzy tak mocno skupieni są tylko na wyższości swojego ego. Bardzo takim osobom współczuje, tak nieświadomie marnują swoje życie… Często to są zdolni ludzie, którzy mogli osiągnąć naprawde wiele..
Tak sobie pomyślałam, że lęk czasami pełni dobrą funkcje. Kształtuje nasz charakter.
Pełni również bardzo ważną funkcje – ochronną.
Dzięki Lękowi nigdy nie siedziałam na bezrobociu ( tylko na czas Terapii ) byłam zdolna przez lęk mimo płaczu i bólu iść do pracy i funkcjonować.Dzięki lękowi, nauczyłam się wielu rzeczy, wytrwałości.Dzięki lękowi leczę się z BPD …dzięki lękowi – żyję !
Wracając do braku lęku.Przeczytałam też również ostatnio jedną ciekawą rzecz. To właśnie w borderline osoba często czuje, że nie jest sobą i cierpi.. dlatego też szuka pomocy i leczy się. Są niebezpieczne zaburzenia np. osobowość narcystyczna, gdzie osoba nie jest świadoma swoich problemów i latami toczy się na dno nie wiedząc o tym.Boje się takich osób.. wywołują u mnie niechęć.. i wiele obaw.Nikt nie jest w stanie takim osobom przetłumaczyć i pomóc. Ja sama waliłam głową w mur próbując zmienić ojca..niedawno i brata.Takie osoby kulają się na dół i każdego kto im coś tłumaczy mają za wroga.. to bardzo bolesne dla bliskich takich narcystycznych osób. Wiem coś o tym . Sama kiedyś byłam w takim zaślepieniu..sama kiedyś byłam narcystyczna..bo i bpd ma sporo takich cech.. ale nie miałam siły dłużej żyć tak dzielnie..musiałam się poddać i upaść przed samą sobą.. i tu znowu dziękuję, że poczułam lęk przed przyszłością bez terapii. Zaczęłam się bać, że sama nie dam rady, nie jestem taka super i może się coś stać. Teraz boje się kiedy patrzę na swojego brata. Ojciec miał w oczach to samo. Głupia odwaga.. jakby byli poza systemem. Nie odpowiada im społeczeństwo, polityka i zasady . Nic im nie odpowiada.. są poza tym wszystkim. Każdego dnia żyją nadzieją, że to pokonają..zmienią. Cały świat jest dla nich wrogiem.. oni są wszechmocni…NIEUSTRASZENI !! A wszyscy wokół są krótko mówiąc-zjebani.
No i kolejny bodziec. Zadzwonił dzisiaj telefon… nieznany mi numer. Ręce zaczęły mi dygotać ..pomyślałam : ” Ojcu skończyły się pieniądze i pewnie wywalili go z wynajmu na ulice… i teraz dzwonią.. że gdzieś leży ” Poczułam strach.. poczułam, że nie chcę tego teraz i może już nigdy. Chcę aby umarł. Przynajmniej dla mnie.
To była moja koleżanka.. nie zapisałam jej numeru..
Ale te momenty strachu wystarczyły abym dzisiaj płakałam pisząc to ..wystarczyło bym bała się usnąć ..
Znowu będę miała koszmary . Boże.. tak bardzo chciałabym zacząć żyć swoim życiem. Nie martwić się o brata, który pewny siebie,odcięty od uczuć..żyje w swoim świecie i ojca,który od dawna żyje swoim życiem o level wyżej niż brat. Czyli już kompletnie pozbył sie bliskich zapewne obwiniając o to ich. Przecież oni zawsze szukają winnych swojego losu..
Dzisiaj pierwszy raz poczułam co czuła moja matka.. i bardzo za nią tęsknie. Teraz rozumiem.. dlaczego upadła..i jak to stopniowo mogło ją zabić..
Pracowała na nas mając nowotwór piersi..bo inaczej byśmy nie mieli na jedzenie.
Poświęciła się. Jakże głupie to było.Zawsze zależało jej na stabilności. Robiła opłaty…kiedy ojca wywalali z różnych firm za alkohol…kiedy ją bił i poniżał . Na drugi dzień szła do pracy pobita, żeby zarobić na nasze jedzenie. A taki mój brat..turla się z boku na bok.. żyjąc marzeniami.Ojciec żyje na koszt 90 letniej matki.Nc sobie z tego nie robią. Cały czas czekają na jakiś cud…
Mam wrażenie, że kobieca wrażliwość potrafi wykończyć samoistnie…
Gdybym podchodziła do tego na zimno – byłabym może zdrowa, spałabym i nie miała lęków..
Będąc małą dziewczynką martwiłam się o dorosłych rodziców. Chciałam zrobić wszystko, żeby przestali pić..ale oni nie byli świadomi. Sprzątałam w domu, żeby zmyć ten syf..błagałam by nie pili..
A oni? Nic sobie z tego nie robili. To ja byłam winna tej sytuacji. Nic nie warta..
I teraz mam.. koszmary…i setki godzin terapii za sobą..
Ja BPD i DDA.
Dziękuję bardzo.
Już wiem przynajmniej czego moim dzieciom robić nie mogę. Jestem tego świadoma.
Tylko jakim kosztem…
Usypiam zapłakana.. Naprawde.
Podobno jedynym uczuciem jakie osoby z BPD, My, potrafimy w sobie wzbudzic to wlasnie STRACH, LEK, OBAWA…Cos w tym chyba jest. Kiedy wertujac internet, przeczytalam, zaczelam zaraz analizowac momenty z mojego zycia, kiedy na prawde cos napedzalo mnie do dzialania, kiedy wychodzilam z tej depresji, marazmu i zaczynalam o cos walczyc. Zaden z nich nie byl spowodowany checia poprawy siebie, checia zdobycia wiedzy, ambicja, uporem, dla lepszego zycia w przyszlosci itd tylko strachem! To jest moj jedyny motywator…o ile nie paralizuje mnie, nie mam ataku paniki to tylko w ten sposob zaczynam COS ROBIC! Nigdy dla siebie! A strach przed ocenianiem przez kogos? O to juz najlepiej… potrafilam go odczuwac nawet kiedy sie potknelam, zalewala mnie fala goraca, robilam sie czerowna, a serece walilo jak oszalale, bo przeciez ktos mogl to zobaczyc i sie smiac co ze mnie za sierota. I wielu innych totalnie prozaicznych sytuacjach…odkad biore leki to uczucie jest mi obce. Boje sie nieznanego, pisze i tlumacze sobie, ze to normalne, kazdy ma jakies leki, nie da sie nie czuc go wogole! Jestem wlasnie w trakcie przeprowadzki, ze zmeczenia nie wiem jak sie nazywam, a to wzmaga lek, nie mam pojecia jak to bedzie, czy bede w stanie zasnac sama, czy nie wpadne znow w jakis dol, czy wogol bede tam szczesliwa, czy uciagne finansowo,boje sie byc zdana tylko na siebie… KAzdy ma takie obawy, mniejsze czy wieksze… Kazdy sie o cos lub o kogos martwi. Psychiatra ostatnio wrecz smial sie ze mnie, chcialam zeby zwiekszyl mi dawke lekow, tylko po co? Zapytal czy ja sie spodziewam, ze calkowicie mnie wylaczy? Totalnie pozbawie sie jakiegokolwiek uczucia niepokoju, strachu? To jest wazne, zeby go miec, to nasz system obronny. No tak… Glowa do gory! Twoj brat ma 33 lata i zyje tak nieodpowiedzialnie, popatrz chociaz na mnie, ja mam niewiele mniej, a dopiero zaczynam brac konsekwencje swoich dzialan na siebie, dopiero zaczynam prawdziwe zycie, zycie w odpowiedzialnosci za sama siebie.