Nie mogę przestać płakać.

Czemu nie bierze się pod uwagę emocji innych ludzi. Dlaczego gra się z uczuciami, mówi że jestem jedną z najważniejszych osób w jego życiu a potem znika.. Jak można udawać, że się rozumie, dawać pocieszenia, poczucie bezpieczeństwa ,a potem skasować ze swojego życia tak jak się wyrzuca śmieci. Wszystkie słowa, gesty, starania, spojrzenia, rozmowy, które trwały przez wiele godzin … To wszystko nic nie warte! To nie było nic warte!
Jak można zniknąć, traktując człowieka jak gdyby nigdy nic się stało. Jak można zarzekać się że nigdy mnie nie skrzywdzi, a zrobić to o wiele mocniej od innych. Jak można złamać komuś serce i zostawić człowieka który krwawi wewnątrz od złych myśli o sobie, że coś się zrobiło źle, że nie zasługuje się na miłość…
Czy świat jest taki okrutny? Zrobiłem błąd kochając kogoś? To aż tak wielkie wykroczenie czuć coś do kogoś a potem znów obrywać za to cięgi… Czemu tyle nieodpowiedzialnych słów, po co tyle zapewnień, tyle starań… by potem to wszystko rzucić w cholerę i zniknąć, skasować, wymazać…
O miłość powinno się walczyć, stawać na uszach, pielęgnować… Miłość się nie obraża, nie unosi, nie tchórzy, nie kłamie, nie ZNIKA… !!!
Więc to nie jest miłość…
I siedzę tak po 2 miesiącach znów emocjonalnie spadając na twarz i szukając jakiegoś pocieszenia, dobrego słowa, niemo krzycząc…
Czy zawsze wszystkie związki muszą się kończyć porażką, czy to nieprzerwane fatum, czy prawdziwej miłości już nie ma tylko ludzie kryją się pod maskami które prędzej czy później opadają…
Jest mi źle Smutek przeplata się z wielkim żalem… Jeśli ktoś sobie daruje miłość to po co za nim biec, po co się narzucać..
Wiem że to co piszę brzmi bez składnie, bez konkretnego zarysu… Ale jedyne czego potrzebuję to nadziei..która wygasa…